Στην Ελλάδα, πάνω από 200.000 οικογένειες έχουν παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού.
Τα τελευταία 7,5 χρόνια η Κατερίνα Θέου ασχολείται προσωπικά και επαγγελματικά με τον αυτισμό ενώ έναν χρόνο πριν, μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για τη δική της ιστορία.
Στόχος της όπως αναφέρει είναι να βρει και να στηρίξει ανθρώπους που βιώνουν σήμερα την ίδια κατάσταση.
“Ο αυτισμός μοιάζει λίγο με την ελεύθερη πτώση. Όταν παίρνεις τη διάγνωση ή όταν έρχονται στο δρόμο σου οι δυσκολίες, είναι,στην αρχή τουλάχιστον, σαν να σε πετάνε από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο.
Οι πρώτες δυσκολίες ξεκίνησαν όταν η κόρη μου ήταν 2 – 2,5 ετών.
Πλέον μπορούμε να καταλάβουμε αν ένα παιδί είναι στο φάσμα σε αυτήν την ηλικία, ώστε να ξεκινήσει η παρέμβαση νωρίς, η πρώιμη παρέμβαση, οι εργοθεραπείες και οι λογοθεραπείες οι οποίες βοηθούν πάρα πολύ.
Τα πράγματα στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Όταν περιμένεις να μιλήσει το παιδί και δεν μιλάει, όταν καθυστερεί η ομιλία.
Υπάρχει και η στερεοτυπία, για παράδειγμα κάποια παιδιά που είναι στο φάσμα συνηθίζουν να παίζουν με τα παιχνίδια τους με τα τουβλάκια τους και να τα τοποθετούν το ένα δίπλα στο άλλο και δεν σου δίνουν καμία σημασία.
Δεν έχεις ούτε το δικαίωμα να παίξεις μαζί τους, ακριβώς γιατί αλλάζει αυτή η στερεοτυπία.
Το πρώτο διάστημα λοιπόν ήταν δύσκολο όπως είναι και για τις περισσότερες μαμάδες που έχουν παιδιά που είναι στο φάσμα. Η αλήθεια ότι η πρώτη φορά που μίλησα για εμένα ήταν πριν από έναν χρόνο και ο μόνος λόγος που το έκανα ήταν για να βρω ανθρώπους και γονείς που είναι στην ίδια κατάσταση.
Την πρώτη φορά που πήγαμε στην αναπτυξιολόγο και είδε την Σοφιάννα, έκανε την αξιολόγηση του παιδιού που κράτησε περίπου μία ώρα.
Παρατηρούσε την κόρη μου, παρατηρούσε κι εμένα.
Εγώ της μιλούσα συνέχεια «Έλα καρδιά μου», «Πάμε να παίξουμε».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μου είπε
«Έχεις καταλάβει ότι δεν σε καταλαβαίνει;
Της μιλάς και δεν σε καταλαβαίνει.
Δεν επικοινωνείτε.
Ό,τι θες να της πεις, θα χαμηλώνεις, θα την κοιτάς στα μάτια, θα προσπαθείς να της τραβήξεις την προσοχή και ό,τι θέλεις θα της το πεις μία φορά και δυνατά.
Μία εντολή τη φορά, μία λέξη τη φορά μέχρι να σε ακούσει».
Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου μέχρι τότε ότι το παιδί δεν με καταλαβαίνει.
Αυτό για μένα ήταν το εφαλτήριο για να ξεκινήσω την προσωπική μου εκπαίδευση. Να μπορέσω να γνωρίσω τον αυτισμό. Να μπορέσω να γνωρίσω το παιδί μου.Να μπορέσω να γνωρίσω τον εαυτό μου.
Έκανα ένα μεταπτυχιακό πάνω στην ειδική αγωγή και συγκεκριμένα στην εκπαιδευτική ψυχολογία, το οποίο τελείωσα με Άριστα.
Εκεί πια γνώρισα και τη Σοφιάννα. Βρήκα τρόπους επικοινωνίας και έφτιαξα κάτι πάνω στην παιχνιδοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος, πώς δηλαδή να μαθαίνω τον κόσμο και τους άλλους μέσα από το παιχνίδι.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο γίνεσαι ο θεραπευτής του παιδιού σου σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει να ασχοληθείς μαζί του, με τους άλλους, με εσένα.
Η σχέση που χτίζεται βέβαια είναι μαγική. Είναι συγκλονιστική και δεν σου κρύβω ότι κάναμε απίστευτο αγώνα μέχρι να καταφέρει να μιλήσει.
Τα έχει καταφέρει και τη θαυμάζω απεριόριστα, καμία φορά πλέον γελάμε, κάνουμε πλάκα γιατί δε σταματάει να μιλάει. Αναλύει τα πάντα και μένει στη λεπτομέρεια.
Πρόσφατα λοιπόν μου είπε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα. Πλέον για εσένα μόνο να ανησυχείς.
Νομίζω ότι για να είναι τα παιδιά μας χαρούμενα πρέπει πάνω από όλα να βρούμε τον τρόπο να είμαστε εμείς καλά. Κανένα παιδί δεν θέλει να θυσιάσει το γονιό του.
Αυτό είναι μεγάλο άλλοθι. Το πιο δύσκολο από όλα είναι να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις και να σταθείς στα πόδια σου. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρωτίστως και αυτή τη διαφορετική διαδρομή.
Ο αυτισμός με έμαθε να με αγαπάω περισσότερο,να με φροντίζω περισσότερο,να με προσέχω περισσότερο. Να έχω αυτοπεποίθηση, να βασίζομαι στις δυνάμεις μου. Να ζητάω και εγώ στήριξη και βοήθεια ώστε να μπορώ και απλόχερα να την παρέχω.
Ο αυτισμός έως σήμερα δεν θεραπεύεται και οι επιπτώσεις σε ατομικό,οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο -τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά – είναι τεράστιες.
Η ευαισθητοποίηση όλων μας θα δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την καλύτερη διαβίωση αυτών των ανθρώπων και των οικογένειων τους.Ας κάνουμε όλοι μαζί αυτό το σπουδαίο βήμα”.
